Τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού

του Σεραφείμ Φυντανίδη-

Είμαστε λοιπόν ρατσιστές; Αυτό το ερώτημα σέρνεται τα τελευταία χρόνια στις συζητήσεις και στα άρθρα εφημερίδων και περιοδικών. Το ίδιο ερώτημα πριν από 20 χρόνια ήταν άγνωστο. Ώσπου, γύρω στο 1990, άρχισαν να καταφθάνουν στη χώρα μας κατά κύματα πρώτα οι Αλβανοί και μετά Αφρικανοί, Ασιάτες και Ανατολικοευρωπαίοι.

Από χώρα εξαγωγής μεταναστών γίναμε χώρα εισαγωγής. Στην αρχή τους καλοείδαμε. Είχαμε διαθέσιμη άφθονη και φθηνή, ανασφάλιστη εργασία. Όμως, σιγά-σιγά, αρχίσαμε να τους αποστρεφόμαστε – κυρίως όσους έχουν μαύρο χρώμα και άλλη θρησκεία.

Τον τελευταίο καιρό τα πράγματα έχουν αρχίσει να αγριεύουν. Έχουμε βόμβες και επιθέσεις σε καταυλισμούς μεταναστών (π.χ. νέα παιδιά έκαψαν σπίτια τους στη Σπάρτη) σε αυτοσχέδιους λατρευτικούς χώρους και συγκρούσεις με μετανάστες και ρατσιστές στον Άγιο Παντελεήμονα της Αθήνας, αλλά και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας. Ακόμα και η βόμβα στα Πατήσια, Αφγανό σκότωσε, ενώ η δεκάχρονη αδελφούλα του μάλλον θα μείνει τυφλή.

Θα έλεγε κανείς ότι όλα αυτά είναι περιστασιακά, ότι οφείλονται στην οικονομική κρίση κτλ. Γιατί εμείς οι Έλληνες δεν είμαστε ρατσιστές. Όμως, αν πάμε 80 χρόνια πίσω, θα δούμε ότι τέτοια και χειρότερα συνέβησαν σε βάρος, όχι ξένων, αλλά Ελλήνων. Μιλάμε για τους πρόσφυγες και τους ανταλλάξιμους που ήρθαν ανέστιοι και πένητες στην Ελλάδα λίγο πριν και μετά τη Μικρασιατική καταστροφή. Μερικά παραδείγματα:

Διαβάστε τη συνέχεια >>>>>