Μπορεί να αποτυπωνόταν στις έρευνες. Μπορεί να συζητούσαμε εδώ και χρόνια -αν και όταν ερχόταν η ώρα της κάλπης οι περισσότεροι το ξεχνούσαμε- για το έλλειμμα αντιπροσώπευσης, για την έλλειψη εμπιστοσύνης σε πολιτικούς και βουλευτές, για την ανικανότητα των πολιτικών κομμάτων να απαντήσουν στα κοινωνικά προβλήματα, για μια πολιτική χωρίς όραμα που την κατάντησαν διαχείριση αγκιστρωμένη σε δείκτες οικονομικούς. Μπορεί να μιλούσαμε για σκάνδαλα, διαφθορά και διαπλοκή ανάμεσα σε πολιτικές και οικονομικές ελίτ και για την αδυναμία των κομμάτων να εκφράσουν το συλλογικό συμφέρον. Ποτέ όμως δεν εκφράστηκε ρητά, έστω και μέσω συνθημάτων, τόσο μαζικά, από ανθρώπους λιγότερο ή περισσότερο πολιτικοποιημένους, από ανθρώπους (έτσι δεν συνηθίζουμε να τους αποκαλούμε;) της διπλανής πόρτας, από διαφορετικές συλλογικότητες -και όχι μόνο από συγκεκριμένες ομάδες διαδηλωτών που τα 'χουν ξαναπεί- τόση απαξίωση για το πολιτικό σύστημα όσο τούτες τις μέρες. Και δεν ήταν μόνο τα συνθήματα για τα λαμόγια και τους κλέφτες ή για το μπουρδέλο. Δεν ήταν το σύνθημα: «Τα σκουπίδια στη Βουλή όχι στη χωματερή» ή το «Είμαστε χιλιάδες, είμαστε πολλοί, θα μπούμε όλοι μέσα στη Βουλή». Ηταν (είναι) περισσότερο η αγανάκτηση και η οργή, μαζί με την αίσθηση πως τίποτα πια δεν θα είναι το ίδιο, πως τίποτα πια δεν είναι όπως χθες.
Τέσσερις καθηγητές μιλούν σήμερα στην «Ε» και προσεγγίζουν την απαξίωση που νιώθουν οι πολίτες για τους πολιτικούς, μέσα από διαφορετικούς δρόμους.
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου