Αισιόδοξος ή απαισιόδοξος;

Εξαρτάται από την οπτική γωνία. Όμως όταν βλέπουμε τη θετική πλευρά και αντιμετωπίζουμε μια κρίση ως ευκαιρία, μπορούμε να βγούμε πιο εύκολα από αυτή. Εξάλλου στα αρχαία ελληνικά «κρίσις» (από το ρήμα κρίνω) ήταν η στιγμή των αποφάσεων (ξεχωρίζω και συνεπώς αποφασίζω).

Η λέξη «κρίση» στη συλλογική συνείδηση σημαίνει δυσκολία, φόβο ή και αδιέξοδο. Και δυστυχώς αυτές οι ψυχικές διακυμάνσεις καθορίζονται σε μεγάλο βαθμό από άσχετους, εκατομμυριούχους τηλεαστέρες, οι οποίοι σήμερα παριστάνουν τους οικονομολόγους, το καλοκαίρι έδιναν οδηγίες στους πιλότους των πυροσβεστικών αεροσκαφών, πέρυσι είχαν ανακαλύψει στη «φραπελιά» το φάρμακο για τον καρκίνο και πριν από δυο χρόνια κραύγαζαν πως μόλις η νόσος των πουλερικών περάσει τα σύνορα της χώρας μας θα εξολοθρεύσει τους μισούς Έλληνες.

Ναι, μιλάω γι’ αυτούς που ΕΚ ΤΩΝ ΥΣΤΕΡΩΝ, ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ!

Πέρα όμως από την φαιδρότητα των φυλάρχων της τηλεοπτικής ζούγκλας, κρίση είναι «η στιγμή που διαχωρίζει έναν τρόπο ή μια σειρά φαινομένων από μια άλλη διαφορετική». Τι σημαίνει πρακτικά; Αλλαγή! Μια ερμηνεία κάθε άλλο παρά παράτολμη. Εξάλλου, οι νικητές, είτε είναι πολιτικοί αρχηγοί, θεμελιωτές θρησκειών ή πρωτοπόροι της βιομηχανίας, στις στιγμές της κρίσης έκαναν τις επιλογές τους λαμβάνοντας υπόψη την ευημερία του συνόλου και επιδιώκοντας την σωτηρία όλων.

Συνεπώς, νικά όποιος μπορεί ν’ αλλάζει, όποιος έχει εμπιστοσύνη στην επιτυχία του εγχειρήματός του και, για το καλό όλων μπορεί να ελέγξει το φόβο, γιατί ο φόβος και η αισιοδοξία συμπίπτουν και αλληλοαποκλείονται.

Κάθε απόφαση αποτελείται από τέσσερα βήματα. 1. Εκτίμηση της κατάστασης, 2. εκτίμηση των ενεργειών που πρόκειται να κάνουμε, 3. αναζήτηση της πιο χρήσιμης λύσης, ανάλογα με το συμφέρον μας, 4. εφαρμογή.

Η τωρινή κρίση απέδειξε ότι αν η αντίληψη της πραγματικότητας είναι διαστρεβλωμένη, θα είναι διαστρεβλωμένες και όλες οι αποφάσεις που θα ληφθούν στη συνέχεια.

Πρέπει να συνδυάσουμε την αισιοδοξία, την ευφυΐα και τη λογική, άλλωστε είμαστε Έλληνες, έχουμε περάσει και χειρότερα. Σήμερα φαίνεται να κυριαρχούν ο φόβος και η απαισιοδοξία και όλα μοιάζουν ακόμα πιο μαύρα και οι αποφάσεις τείνουν να προβλέπουν το χειρότερο. Το ανθρώπινο είδος, όμως εξελίχθηκε τόσο πολύ λόγω της ικανότητας να δρα ελπίζοντας σ’ ένα καλύτερο μέλλον. Αλλά και η απαισιοδοξία έχει ρόλο: διορθώνει τη λανθασμένη συμπεριφορά όποιου στάθηκε ανίκανος να διδαχτεί την εκτίμηση της πραγματικότητας με προσοχή.

Η απαισιοδοξία, που είναι η άλλη όψη του φόβου, οδηγεί στην παθητικότητα και συνεπώς στη διαιώνιση της αρνητικής κατάστασης και εφόσον δεν ελέγχεται από τη λογική, οποιαδήποτε αισιόδοξη πληροφόρηση υποτιμάται και κόβονται τα φτερά της αναγέννησης και της επιτυχίας.

Η αισιοδοξία, η πίστη στο μέλλον και στη

λύση των προβλημάτων επιτρέπει ν’ αντιδρούμε, να μαχόμαστε και ν’ αλλάζουμε την πραγματικότητα προς όφελός μας, κατευθύνοντάς την σε μια πιο ευνοϊκή πορεία.

Όμως η αισιοδοξία δεν είναι έμφυτη: είναι μια εκούσια επιλογή, ένας τρόπος ζωής, μια συνήθεια της σκέψης. Εξηγούμε ότι μας συμβαίνει με βάση την άποψη που έχουμε για τον κόσμο: αν είμαστε αισιόδοξοι, πιστεύουμε ότι αξίζουμε. Αν είμαστε απαισιόδοξοι, πιστεύουμε ότι δεν αξίζουμε τίποτα.

Η διαφορά είναι ουσιώδης. Για του αισιόδοξους κάθε επιτυχία είναι: 1. Προσωπική: προέρχεται από τις ικανότητές τους και επιβεβαιώνει τη δυνατότητά τους ν’ αντιμετωπίζουν την πραγματικότητα. 2. Διεισδυτική: έχει μεγάλη εμβέλεια και θ’ αντικατοπτριστεί με θετικό τρόπο στα πάντα. 3. Διαρκής: θα επαναληφθεί στο μέλλον, γιατί οι προϋποθέσεις είναι εσωτερικές και στο εύρος των δυνατοτήτων τους.

Αντίθετα, κάθε αποτυχία είναι: 1. Απρόσωπη: ένα συμβάν που οφείλεται στις περιστάσεις. 2. Περιορισμένη: δε θα έχει αντίκτυπο στη ζωή τους. 3. Τυχαία: δε θα επαναληφθεί.

Από την άλλη, οι απαισιόδοξοι ερμηνεύουν τα γεγονότα από την ανάποδη: υποτιμούν την εμβέλεια των επιτυχιών τους, υπογραμμίζουν ότι πρόκειται για εξαιρέσεις και υπερεκτιμούν τις ευνοϊκές συνθήκες, ενώ αναλαμβάνουν όλη την ευθύνη για τις αποτυχίες, επιβεβαιώνοντας την ανικανότητά τους.

Οι συνέπειες αυτού του τρόπου σκέψης είναι τεράστιες. Ο αισιόδοξος θεωρεί ότι ελέγχει καλά τη ζωή του , ενώ ο απαισιόδοξος αμφιβάλλει για το αν είναι δημιουργός της μοίρας του και συνεπώς παραδίδεται στην υποταγή, στην παθητικότητα και την αυτολύπηση.

Από σένα εξαρτάται: μπορείς να πιστέψεις ότι θα τα καταφέρεις ή ότι δεν θα τα καταφέρεις. Και στις δύο περιπτώσεις τα γεγονότα θα σε επιβεβαιώσουν.

Tweet