Η κρίση του τύπου και ο τύπος της κρίσης

του Θεόδωρου Ε. Παντούλα, διευθυντή του περιοδικού manifesto

Πολύ μελάνι ξοδεύθηκε τον τελευταίο καιρό με αφορμή το αιφνίδιο κλείσιμο της εφημερίδος «Ελεύθερος Τύπος» και του ραδιοφωνικού σταθμού «City». Εκατοντάδες άνεργοι δημοσιογράφοι και κοπετοί για την κρίση του Tύπου, η οποία αποτελεί κρίση της Δημοκρατίας και άλλα ηχηρά παρόμοια. Κι επειδή έχασε η Βενετιά βελόνι, εκκλήσεις στο κράτος για να συνδράμει τους αναξιοπαθούντες δημοσιογράφους και να συντηρήσει άλλη μια προβληματική επιχείριση χάριν του … δημοσίου συμφέροντος.

Ας τα πάρουμε τα πράγματα με σειρά (θυμίζοντας ότι όχι μόνο δεν στηρίζαμε το, ολυμπιακών διαστάσεων, έγκλημα που έγινε με το πρόσχημα του 2004, αλλά σταθήκαμε με παρρησία απέναντι σε αυτό, στην εθνική ρεμούλα που το κάλυψε και στην οψίπλουτη κυρία που το ενορχήστρωσε).

Ένας ιδιοκτήτης – εκδότης ΜΜΕ δεν είναι φιλανθρωπικό σωματείο, είναι ένας επιχειρηματίας, που όταν ζημιώνεται από μια δραστηριότητα έχει κάθε δικαίωμα να την διακόψει, χωρίς βεβαίως να ζητήσει την άδειά μας. Η καταφυγή στα τροφαντά μαστάρια του κράτους με θαλασσοδάνεια, επιδοτήσεις, διαφημίσεις και γενικώς συναλλαγές κάτω από το τραπέζι είναι μια συνήθης πρακτική των ΜΜΕ που γίνεται ερήμην της κοινωνίας, η οποία καταβάλλει όμως το τίμημα τέτοιων πρακτικών, χωρίς βεβαίως να συναινεί σε αυτό.

Οι άνεργοι δημοσιογράφοι είναι άλλη μια επαγγελματική κατηγορία που έχει ανέργους. Γιατί θα πρέπει η Πολιτεία να λάβει μέριμνα για την επαγγελματική αποκατάσταση τους κι όχι, λόγου χάριν, για αυτή των οδοκαθαριστών; Αμφότεροι λειτούργημα δεν επιτελούν κατά την συνήθη μεγαλοστομία;

Από την άλλη δεν είναι όλοι οι δημοσιογράφοι ίδιοι. Ούτε έχουν όλοι τις ίδιες απολαβές. Κάποιοι πριν βγουν στην ανεργία εργάσθηκαν με ετήσιες αποδοχές που αρκούν για να ζήσουν και τα εγγόνια τους. Μεγαλοστέλεχος μάλιστα της επιχείρησης, που έκλεισε, γράφτηκε ότι εργαζόταν με μηνιαίες αποδοχές 55.000 ευρώ. Κάντε το λογαριασμό: 55.000 Χ 3 χρόνια Χ 14 μισθούς= 2.310.000 (χωρίς να πρόκειται για τυπογραφικό λάθος).

Είναι ξετσιπωσιά αυτός ο «εργαζόμενος» να αιτείται την συμπάθεια μιας κοινωνίας που τα φέρνει βόλτα με 700 ευρά τον μήνα. Είναι επίσης ξετσιπωσιά να ζητείται κοινωνική αλληλεγγύη για εργαζόμενους που ψωμίζονται σε 2-3 δουλειές ακόμα! Κοντά σε αυτούς είναι βαβαίως και οι δημοσιογράφοι με μπλοκάκι και χαμηλά έσοδα,οι οποίοι όπως όλοι οι χαμηλόμισθοι εργαζόμενοι...

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου