Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΑΠΟ ΑΝΘΡΩΠΟ, Ο ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ!

Τα δύο μεγάλα κόμματα είναι σαν δίδυμα που δεν μιλιούνται μεταξύ τους. Ελάχιστες διαφορές τα ξεχωρίζουν, είτε στην εσωτερική είτε στην εξωτερική πολιτική, αν και οι αρχηγοί τους αρνούνται να δουν πόσο απελπιστικά μοιάζουν.

Ακόμα και η επιχειρηματολογία τους για την, κατά πως λένε, διαφορετικότητά τους ίδια είναι. Μερικές φορές, σαστίζοντας τόσο πολύ, το παραδέχονται κιόλας. «Εμείς διαχειριστήκαμε καλύτερα τους πόρους της Ευρωπαϊκής Ένωσης» ακούσαμε πολλές φορές να ισχυρίζεται κάποιο στέλεχος της μιας ή της άλλης παράταξης, αναγνωρίζοντας ότι τα «πλαίσιά μας» ως χώρας είναι σαφώς καθορισμένα και θεωρώντας δεδομένο, ως εκ τούτου, ότι σημαντικές πολιτικές διαφοροποιήσεις δεν μπορεί να υπάρξουν.

Δεν είναι θέμα εντοπισμού, αλλά απλώς ανάγκη του πολιτικού μάρκετινγκ να διαφοροποιεί τα προϊόντα του.

Η ομογενοποίηση των δύο μεγάλων κομμάτων δεν οφείλεται στη ισοπέδωση των ιδεολογιών, αλλά πως μπορεί δύο κόμματα που στρατηγικός τους στόχος είναι το «μεσαίο», ταυτοχρόνως, και με τόση έμφαση τώρα, να διεκδικούν το διαφορετικό και ότι άλλο βρίσκεται «εκτός συνισταμένης»;

Η ομογενοποίηση οφείλεται στο αποδεκτό «στρίμωγμα» που καθορίζεται και απορρέει από τις Βρυξέλλες, αν και η Ε.Ε. θέτει τους στόχους και δεν καθορίζει με πιο τρόπο θα επιτευχθούν αυτοί. Η κάθε χώρα διαλέγει τους τρόπους και τα μέσα που ταιριάζουν στη δική της κοινωνία για να πετύχει τους κοινούς ευρωπαϊκούς στόχους.

Και από τη σαφή έλλειψη χαρισματικού πολιτικού, ο οποίος, ακόμα και μέσα σ' αυτό το πλαίσιο, θα καταφέρει να βάλει μια δική του, ξεχωριστή σφραγίδα.

Στην εξωτερική πολιτική, η ομογενοποίηση μοιάζει να είναι σχεδόν απόλυτη, απλώς ο Γ. Παπανδρέου εμφανίζεται προς τα έξω με πιο ευρωπαϊκό και διεθνοποιημένο πρόσωπο.

Για την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας προς την Ε.Ε., πορεία που επηρεάζει άμεσα και τις μεταξύ μας σχέσεις (Αιγαίο, Θράκη, Κύπρος), δεν υπάρχει ούτε «μα» ούτε «μου» από κανέναν.

Η απόφαση μοιάζει να είναι ειλημμένη: σε όλα λέμε «ναι», ακολουθώντας το «γενικό ρεύμα» της Ευρώπης, εννοώντας με αυτό, το «μεσαίο ρεύμα». Ούτε Μπλερ, και τώρα Μπράουν, που θέλουν «εδώ και τώρα» είσοδο της Τουρκίας, ούτε καν όμως Σαρκοζί ή και Αυστρία και «ολίγον Μέρκελ», που ανοιχτά πλέον αναζητούν άλλη φόρμουλα.

Ακόμα και σ' αυτή την «άλλη φόρμουλα», η δική μας στάση, όπως τουλάχιστον «εκφράζεται» διά της σιωπής των δύο μεγάλων κομμάτων και όχι διά της θέσεώς τους: «Αφήστε και θα δούμε».

Η διαφοροποίησή τους στο Σχέδιο Ανάν έχει πλέον ολότελα συγχωνευτεί σε κοινή στάση, δηλαδή σε τίποτα, εξαιτίας της έτσι κι αλλιώς υποτονικής διαχείρισης του «όχι» από τον Τάσσο Παπαδόπουλο, που μοιάζει να βολεύτηκε θαυμάσια πίσω από αυτό, όντας κιόλας στην Ευρώπη.

Στην εσωτερική πολιτική, που «καίει» τους πιο πολλούς Έλληνες, φαίνεται πιο καθαρά όσο περνούν τα χρόνια η αναγκαστική εναρμόνιση με τις περίφημες «κοινοτικές οδηγίες» - εναρμόνιση που εντέχνως σπρώχνουν στο περιθώριο της πολιτικής τους αντιπαράθεσης οι δύο μεγάλοι, ακριβώς και μόνο λόγω της ανάγκης τους να μη φανεί ότι μπορούν και να μην είναι ίδιοι!

Ο ευρύτερος δημόσιος τομέας πάντα και συνεχώς θα σκοντάφτει στους κοινοτικούς κανονισμούς, που όσο περνά ο καιρός δεν θα παρακάμπτονται τόσο εύκολα από την πατροπαράδοτη «ελληνική κουτοπονηριά».

«Νοοτροπία» όχι μόνο αποτέλεσμα της τουρκικής σκλαβιάς 400 ετών (πέρασαν κι άλλοι λαοί υποδουλωμένοι περισσότερα χρόνια, αλλά δεν κατάντησαν να παρουσιάζουν πάντοτε τα όποια κουσούρια τους ως παραστρατημένα προτερήματα...), αλλά και αποτέλεσμά της από τη μεταπολίτευση και μετά διοίκησης της χώρας από δύο κόμματα που ποτέ δεν θέλησαν να κοιτάξουν και να δουν πόσο απελπιστικά μοιάζουν.